......کودکم

کودکم آرام آرام قد می کشد و

من در سایه امن صداقت ناب کودکانه اش

بزرگ می شوم...

او می رقصد و من آرام آرام

نوای کودکانه اش را زمزمه می کنم...

او می خندد و من از

شوق ِ حضورش اشک می ریزم...

او آرام در آغوشم آرام می گيرد و

من تا صبح از آرامشش آرام می شوم...

او پرواز می کند و من شادمانه آنقدر

می نگرمش تا چشمانم جز او هیچ نبیند...

او بازی می کند... کودکانه... می پرد ...

حرف می زند...

به زباني كه كسي جز من نميفهمدش.......

و طبیعت را حس می کند! خدا را می بوید!

و من... کودکانه...

در سایه بزرگیش پنهان می شوم

تا از گرمای دست نوازش غیب بی بهره نمانم