......یه خاطره ی خوب

اینم از عکس دنیز و عموی مامان جون.......

نمیدنین چند روزی که تهران بودیم

چه وابستگی بین اونا ایجاد شده بود

طوریکه وقتی برگشتیم خونه تاچند

روز هی گریه میکردی

و سراغ عمو جونو می گرفتی.....

از ایشون یاد گرفته بودی که بگی 

یالله یولداشلار

هر موقع یاد ایشون می افتادی

این جمله رو تکرار می کردی......

انشالله وجود نازنینشون سالم

و سایه شون بالای سرمون باشه......